Hayat,
Gün ışığı çimenlerin üstüne düştüğünde
Nasıl görünürse
Öyle olmalı…
Bir bebeğin doğduğunda pembe dudaklarındaki “agu!”su,
Bu sesle kıvanç duyan
Yorgun bir annenin yüzündeki tebessüm,
Ve babanın şaşkın mutlu telaşı gibi…
“Anne!” dedi, yok “baba!” demiştir atışması kadar rekabetçi…
İlk gülüş, ilk söz, ilk adım…gibi onur verici …
Kaplanan okul defterleri,
Hazırlanan beslenme çantalarının
Sınavlara girerken ya da çıkışta,
Kapı önlerinde bekleyen anne –babaların heyecanı
Büyüklerin okuduğu dualar gibi olmalı hayat…
Hayat,
Potaya topu attıktan sonra
İki elinle çembere asılıp salınmak
“Gool!” diye bağırmak gibi olmalı mesela…
Okula giderken
Veya mezun olunduğunda
Yüzdeki başarma duygusu kadar temiz ve mağrur ..
Hayat,
Büyüklerin her eli öpüldüğünde
“El öpenlerin çok olsun,
Okuyasın ,büyük insan olasın!” temennisi kadar
“Allah korusun,
Hayırlı teskereler,
İnşallah mürüvvetini de görürsünüz” dileklerindeki gibi olmalı…
Hayat,
Namuslu bir yaşamın ardından
Ömür yettiğinde
Çocukların, büyüklerini ebediyete uğurlayıp
Ardından
Dostlarıyla iyilikle yad ettiği biçimde
Son bulmalı…
Aksi bir işleyişe
Herkesin itirazı olmalı…