Cart Curt İle Geldiğimiz Bu Noktadan, Zart Zurt İle Gidemeyiz.

Bazılarını güldürürler, bazılarını ise sustururlar.

Cennetten gelen, esrarlı ve saf iki kalptiler. Biri Tuma idi. Diğeri Şuşu. Birbirlerine karşı tertemiz sevgilerinin sınırı yoktu. İki ayrı bedende, tek bir ruhtular. Sevgiydiler. Saftılar.

İnsana, insanca sevmeyi hatırlatmaktaydılar. Kaybedilen günler , aylar, hatta yıllar vardı. Ancak, kemmiyet keyfiyeti aştı. Kaybedilenler, sabırdan taştı.

Hayat , bir sanattı. Bazen boşluğa atılan çığlık . Kayalara çarparak geri gelen sada. Bazen ise , bom boş bir tuvale atılan kontrolsüz bir fırçaydı.Kimi zaman piyanonun tuşuna düşen veya kemanın telindeki bir nota idi.

Adı sevgiydi. Aşktı. Sanattı. Yolun sonunda o vardı.Ve sadece bakıyordu.

Hayatta hiçbir şeyi yarıda ve yolda bırakmamıştı. Ancak ,o hep yolda kalmıştı.

Bir gün bir me’murun dağlarda ki ‘Ne Mutlu Türk’üm ‘ yazılarını kendilerinin sildiğini anlattığını duydu. Çok üzüldü . Türklük onun için yarı yolda bırakılmaması gereken bir sevdaydı. Ancak yarı yolda kalmıştı .

Nihal Atsız : ‘ Birgün şu sahipsiz Türklüğüme itler bile gülecek’ diyordu. Bugün , o gün müydü acaba ?

Cart curt ile geldiğimiz bu noktadan, zart zurt ile gidemezdik ya..!

Hiç kimse ona bayrak indirme emri veremezdi. Ona Ancak ; ‘ bayrak için şehid ol !’ emri verilebilirdi.

Sevdalarımızdan bu kadar çabuk mu vazgeçecektik.

Asalet, damarlarındaki o asil kanda gizliydi.

Ancak o asalet unutulmuştu. Kan , damarlarında isyan halinde idi.

Hasan Kundakçıydı o kahraman Kıbrıs’ta rumu anlının çatısından aşağı indiren . Bayrak nedir öğreten .

Sevgiler unutulursa, sözler unutulur. Ölçüler bozulur. Bayrak rengini kaybeder.

Türk’ün tarihi anlaşılmaz olurdu.

Çekilsek dağlara

Kime bırakacakın

Bu kıyıları